MİMARİ AÇIKLIKLAR / OPENINGS IN ARCHITECTURE

Sonsuz bir evrenin etrafımızı sardığı düşüncesi büyüleyicidir. Ancak sonsuz bir evren aynı zamanda sonsuz bir boşluk anlamına da gelir ve insanoğlu bu sınırsızlığın getirdiği tehlikelerden korunmak ve güvende hissetmek için etrafında tanımlanmış bir alana ihtiyaç duyar. Boşluğu sınırlandırarak onu mekâna dönüştürür. Çünkü sınırlanan obje belirsizlikten uzaklaşır, somutlaşır ve algımızda güvenli bölge oluşturur. Mekân oluşumu insanın duygu ve düşüncelerini etkileyen psikolojik birçok boyutu da beraberinde getirir. İnsanın mekânıyla kurduğu ilişkiler bağlamında en başta barınak arayışı gelmektedir. Bu arayışın diğer insancıl gereksinimleri şekillendirdiği veya insanın doğasında bulunan bu tür arayışların barınaklarını şekillendirdiği görülebilmektedir (Nur Aykaç, Gökçe, 2014). Biz fizyolojik ve psikolojik ihtiyaçlarımız doğrultusunda mekânı şekillendiririz, duygusal ve duyusal etkinliği ile de mekân bizi şekillendirir.

The idea that an infinite universe surrounds us is fascinating. But an infinite universe also means an infinite space, and humanity needs a defined space around it to feel safe and protected from the dangers posed by this immensity. Human beings limit space and transform it into place. Because the bounded object moves away from uncertainty, embodies and creates a safe zone in our perception. Space formation also brings with it many psychological dimensions that affect human emotions and thoughts. In the context of human relations with space, the search for the shelter comes first. It can be seen that this search for shelter shapes other humane requirements, or that such search inherent in man shapes their shelter (Nur Aykaç, Gökçe, 2014). In other words, we shape space according to our physiological and psychological needs, and space shapes us with its emotional and sensory activity.